حکومت آرژانتین

حکومت آرژانتین را از این سایت دریافت کنید.

آرژانتین

آرژانتین

مختصات: ۳۴° جنوبی ۶۴° غربی

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد

جمهوری آرژانتین پرچم نشان ملی

شعار: 

("در یگانگی و آزادی")

سرود: 

Himno Nacional Argentino

("سرود ملی آرژانتین")

3:34

خورشید مه[۱]

(Sun of May)

گسترهٔ مرزهای آرژانتین در نقشه؛ مناطق مورد مناقشه کم‌رنگ‌تر نمایش داده شده.

پایتخت و بزرگترین شهر بوئنوس آیرس

۳۴°۳۶′ جنوبی ۵۸°۲۳′ غربی

زبان(های) رسمی ندارد

زبان(های) محلی

زبان گوارانی در استان کورینتس[۲]

کچوآ در استان سانتیاگو دل استرو[۳]

قم، موکوی، and ویچی در استان چاکو[۴]

ولش در استان چوبوت[۵]

زبان ملی زبان اسپانیایی[الف]

گروه‌های قومی

96.7% اروپایی و مستیسو (اغلب ایتالیایی-آرژانتینی و اسپانیایی-آرژانتینی هستند)

۲٫۴٪ بومی‌های آرژانتین

0.5% آسیایی‌تبار[۶][۷][۸][۹]

0.4% African[۱۰]

دین(ها) (۲۰۱۹)[۱۱] 79.6% مسیحیت

—62.9% کاتولیک رومی —۱۵٫۳٪ پروتستانتیسم

—۱٫۴٪ دیگر مذاهب مسیحیت

۱۸٫۹٪ بی‌دینی ۱٫۲٪ دیگر ادیان ۰٫۳٪ نامشخص نام(های) اهلیت آرژانتینی

حکومت جمهوری فدرال، نظام ریاستی جمهوری

• رئیس‌جمهور آرژانتین

آلبرتو فرناندز • معاون رئیس‌جمهور کریستینا فرناندس • رئیس کابینه سانتیاگو کافیرو • رئیس مجلس سرخیو ماسا

• دادگاه عالی آرژانتین

کارلوس رزنکراس

قوه مقننه کنگره ملی آرژانتین

• مجلس اعلا سنای آرژانتین • مجلس سفلا

مجلس نمایندگان آرژانتین

جنگ استقلال آرژانتین از امپراتوری اسپانیا

• انقلاب مه ۲۵ مه ۱۸۱۰ • اعلان استقلال ۹ ژوئیه ۱۸۱۶ • قانون اساسی ۱ مه ۱۸۵۳ مساحت • کل

۲٬۷۸۰٬۴۰۰ کیلومتر مربع (۱٬۰۷۳٬۵۰۰ مایل مربع)[A] (۸ام)

• آبها (٪) ۱٫۵۷ جمعیت • برآورد سال ۲۰۲۱ ۴۵٬۸۰۹٬۰۰۰ (۳۱ام) • سرشماری ۲۰۱۰ 40,117,096[۱۲] • تراکم

۱۴٫۴ بر کیلومتر مربع (۳۷٫۳ بر مایل مربع)[۱۲] (214th)

تولید ناخالص داخلی (GDP)  برابری قدرت خرید (PPP) برآورد ۲۰۱۹

• کل

$۱/۰۳۳/۹۸۹ میلیون[۱۳] (25th)

• سرانه $22,555[۱۳] (56th)

تولید ناخالص داخلی (GPD) (اسمی) برآورد ۲۰۱۹

• کل

$445.469 billion[۱۳] (۳۰ام)

• سرانه $9,887[۱۳] (۵۳ام)

شاخص جینی (۲۰۱۸)  ۴۱٫۴[۱۴]

شاخص توسعه انسانی (۲۰۲۰)  ۰٫۸۴۵[۱۵]

46th

واحد پول پزوی آرژانتین ($) (ARS)

منطقه زمانی یوتی‌سی−۳ (ART)

گاه‌شماری dd.mm.yyyy (میلادی)

جهت رانندگی راست[ب] پیش‌شماره تلفنی +۵۴ کد ایزو ۳۱۶۶ AR دامنه سطح‌بالا .ar

↑ Though not declared official , the Spanish language is the only one used in the wording of laws, decrees, resolutions, official documents and public acts.

↑ 10 June 1945, but trains are still driven on left.

آرژانتین (به اسپانیایی: Argentina؛ تلفظ اسپانیایی: [aɾxenˈtina]) با نام رسمی جمهوری آرژانتین کشوری است در آمریکای جنوبی. پایتخت آن بوئنوس آیرس است. زبان رسمی دفاکتوی این کشور اسپانیایی و جمعیت آن ۴۵٬۸۰۹٬۰۰۰ نفر است.[۱۶] واحد پول آرژانتین، پزوی آرژانتین نام دارد. آرژانتین از لحاظ وسعت پس از برزیل دومین کشور آمریکای جنوبی و در بین کشورهای جهان هشتمین کشور از لحاظ وسعت است. آرژانتین سومین اقتصاد بزرگ آمریکای لاتین را دارد و سطح زندگی در آن بالا است.

۹۷ درصد از جمعیت آرژانتین اروپایی‌تبار هستند که بیشترشان از نوادگان مهاجران ایتالیایی و اسپانیایی هستند. ۹۲ درصد از مردم این کشور مسیحی، ۱٫۹ درصد مسلمان و بقیه بی‌دین یا پیرو ادیان دیگر هستند.

منطقه کنونی آرژانتین پیش از این یکی از مستعمرات امپراتوری اسپانیا به نام «فرمانداری ریو دلا پلاتا» را تشکیل می‌داد. با درگرفتن جنگ استقلال آرژانتین، مردم این منطقه اعلام استقلال کردند و پس از استقلال جنگ‌های داخلی آرژانتین رخ داد که در خلال بخش اعظم سده نوزدهم ادامه یافت. این کشور در جریان سده بیستم با چندین کودتا و دوره‌های بی‌ثباتی سیاسی روبه‌رو شد و بحران‌های اقتصادی نیز در آن رخ داد.

جزایر فالکلند در امتداد فلات آرژانتین قرار دارد و اما در کنترل بریتانیا است. این جزایر میان دو کشور مورد مناقشه هستند. ارتش آرژانتین در ۲ آوریل سال ۱۹۸۲ اقدام به تصرف جزایر فالکلند کرد، اما نیروهای بریتانیایی موفق شدند که در ۲۰ ماه مه همان سال جزایر را دوباره پس گیرند. در این جنگ ۲۵۰ سرباز بریتانیایی و ۶۵۰ سرباز آرژانتینی کشته شدند.[۱۷]

پاپ فرانسیس اول، رهبر کنونی کاتولیک‌های جهان اهل آرژانتین است.

نام[ویرایش]

مقالهٔ اصلی: خاستگاه و تاریخچه نام آرژانتین

اسپانیایی‌های مهاجم در سال ۱۵۱۶ میلادی وارد آرژانتین شدند و بسیاری از آنان با شنیدن شایعه وجود «کوه‌های نقره» در این منطقه به جستجوی این کوه‌های افسانه‌ای پرداختند. پیشینهٔ نام این کشور نیز از واژه لاتین argentum به معنای نقره گرفته شده‌است.

این کشور به‌طور رسمی جمهوری آرژانتین نامیده می‌شود (به اسپانیایی: República Argentina). برای برخی موارد قانونی (کشور آرژانتین) نیز بکار می‌رود.

مردم[ویرایش]

مقالهٔ اصلی: جمعیت آرژانتین

در میان کشورهای آمریکای لاتین، آرژانتین طی سدهٔ بیستم بیشترین تعداد مهاجران را از آمریکای لاتین به‌خود دیده‌است. در سال ۲۰۰۱ آرژانتین ۱ میلیون مهاجر آمریکای لاتینی داشت که ۳۲ درصد آن از پاراگوئه بودند.[۱۸]

آرژانتین، میزبان بزرگ‌ترین جامعه یهودیان در آمریکای لاتین است.[۱۹]

نژاد[ویرایش]

سفیدپوست ۹۶٫۷٪

بومی‌های آرژانتین ۲٫۴٪

آسیایی ۰٫۵٪ سیاه‌پوست ۰٫۴٪

تاریخ[ویرایش]

مقالهٔ اصلی: تاریخ آرژانتین

پیش از ورود اروپائیان، آرژانتین جمعیت کم و پراکنده‌ای از سرخ‌پوستان بومی داشت. در دوره ۴ تا ۲ هزار سال پیش از میلاد منطقه کنونی آرژانتین با خشکسالی شدیدی روبه‌رو شد که باعث کاهش جمعیت بومی آن شد و بسیاری از مناطق داخلی و کوهپایه‌ای آن خالی از سکنه ماند.[۲۰] کشف و استعمار آرژانتین در اوایل سده شانزدهم از سوی اسپانیایی‌ها آغاز شد. مهم‌ترین کاشفان اروپایی آرژانتین عبارت‌اند از: آمریگو وسپوچی (۱۵۰۲. م)_ خواندیاز دوسولی (۱۵۱۶. م)_ فردیناند ماژلان (۱۵۲۰. م).

منبع مطلب : fa.wikipedia.org

ماجرای آرژانتین و ویروس حکومت نظامی

  نظامی‌گری درعرصه سیاست را آرژانتینی‌ها در آمریکای لاتین باب کردند. حکومت نظامی مثل بیماری ویروسی از این کشور به مناطق اطراف سرایت کرد و...

ماجرای آرژانتین و ویروس حکومت نظامی

نویسندگان: فرزانه سالمیمنبع: شهروند 1386 شماره 5حوزه های تخصصی:

حوزه‌های تخصصی تاریخ تاریخ جهان

دریافت مقاله

آرشیو

آرشیو شماره ها:

۶۸

سال ۱۳۸۷ (۲۹)

سال ۱۳۸۶ (۳۹)

چکیده

متن

نظامی‌گری درعرصه سیاست را آرژانتینی‌ها در آمریکای لاتین باب کردند. حکومت نظامی مثل بیماری ویروسی از این کشور به مناطق اطراف سرایت کرد و میراث عجیبی برای آمریکای لاتین به جا گذاشت.

دیکتاتوری‌های نظامی و ضدکمونیستی آمریکای لاتین سنت شوم «گم شدن» مردم را بنا نهادند؛ سنت خارج شدن از خانه و هرگز برنگشتن. سنت هجوم به خانه و بردن افراد؛ آن هم بدون هیچ رد پایی. دلیل و مدرکی مبنی بر کشته شدن این گمشدگان وجود نداشت؛ و دلیلی برای زنده بودنشان هم.

مادرانی که روزی فرزندانشان را بی‌خبر از همه‌جا راهی مدرسه و دانشگاه می‌کردند و دیگر هرگز خبری از آنها نمی شنیدند بعدها «بنیاد مادران میدان ماه مه» را تشکیل دادند و با روسری‌های سفید به نشانه صلح، تجمع اعتراض آمیز برگزار کردند تا ردپایی از فرزاندان گمشده‌شان بیایند. پیشتر در دهه 1940 میلادی، عصر پرونیسم شکل گرفته بود. در سال 1945 میلادی خوان پرون پس از کودتایی که نظامیان با شرکت افسران جوان ترتیب داده بودند به قدرت رسیده بود و با گشاده‌دستی در حال «خریدن» حمایت طبقه فقیر بود. توده‌گرایی خاصی که در حکومت خوان پرون مورد توجه قرار گرفته بود در سایر کشورهای آمریکای لاتین بی‌سابقه بود و شاید به همین جهت بود که ناگهان حامیان زیادی هم در داخل آرژانتین پیدا کرد.

اویتا، همسر خوان پرون هم بیکار ننشسته بود و از خزانه دولت برای بچه‌های کوچک شیرینی و اسباب‌بازی می‌خرید و بنیادهای اجتماعی تاسیس می کرد تا «افسانه اویتا» را در آرژانتین درخشان کند. پرونیست‌ها معتقد به شکل‌گیری حکومتی بینابین کمونیسم و سرمایه‌داری بودند و در عین حال بیزاری و برائت خود را از غرب‌گرایی اعلام می‌کردند. اما ادعای بزرگ پرونیست‌ها مبنی بر به عهده داشتن نمایندگی میهن و خلق باعث شد هرگونه مخالفت داخلی با سیاست‌های پرونیستی به «دشمنی با میهن و خلق» نسبت داده شود و به‌تبع با سرکوب شدیدی نیز مواجه شود.

اما پرون هم خود سرانجام قربانی کودتا شد و در سال 1955 میلادی از قدرت به زیر کشیده شد و به تبعید رفت. آشوبها در آرژانتین از همان زمان شکل جدیدی به خود گرفت و در دهه 1970 میلادی به طرز بی‌سابقه‌ای تشدید شد.

با سقوط پرون، فعالیت پرونیست‌ها هم ممنوع و خشونت و انتقام‌گیری وارد ابعاد جدیدی شد. از آنجا که اواخر دهه 1960 میلادی با شورش‌های دانشجویی در نقاط مختلف جهان همراه بود، موج اعتراض به آرژانتین هم سرایت کرد و از سوی دیگر، ایده‌های انقلابی که پس‌لرزه‌های آن از کوبا به سایر کشورهای آمریکای لاتین رسیده بود، تحولی در عرصه سیاسی آرژانتین ایجاد کرد.

یک جنبش بزرگ و قوی چریکی شهری با عنوان «مونوتونروس» در همین زمان در آرژانتین شکل گرفت که گروهی پارتیزانی و سازمان‌دهی شده و البته خشن به شمار می‌آمد. اعضای این گروه هم مثل برخی آرژانتینی‌های دیگر به بازگشت خوان پرون به کشور و احیای سیاست‌های پیشین آن امید بسته بودند. پرون در سال 1973 میلادی به آرژانتین بازگشت اما شرایط برای احیای سیاست‌های پیشین او فراهم نبود. به تدریج حتی برخی نیروهای نزدیک به پرون وارد مقابله مستقیم با «مونوتونروس» شدند و با مرگ پرون در کوتاه زمانی بعد، اوضاع بیش از پیش بغرنج شد.

همسر دوم خوان پرون پس از مرگ او مدتی حکومت را در دست داشت اما برقراری امنیت در آرژانتین به امری ناممکن تبدیل شده بود. دیری نگذشت که در سال 1976 میلادی دوباره نیروهای نظامی به صحنه آمدند و ناپدید شدن مردم، زندانی کردن و شکنجه آنها هم به امری عادی تبدیل شد.

اما وحشتناک‌ترین هجوم به مردم در آرژانتین را می‌توان به روز 16 سپتامبر سال 1976 میلادی نسبت داد.ماجرا از اعتراض دانش‌آموزان به افزایش قیمت بلیت اتوبوس آغاز شد. پلیس طی عملیاتی با نام رمز «شب مدادها» به خانه دانش‌آموزان معترض هجوم برد تا برای همیشه صدای اعتراض آنها را خاموش کند. بچه‌ها را در فاصله ساعت یک صبح تا پنج صبح بازداشت کردند و هنوز هم این روز یکی از مهمترین و دردناک‌ترین روزها در تاریخ آرژانتین به شمار می‌آید.

آشفتگی و نارضایتی از وضع موجود در آرژانتین همچنان ادامه داشت تا اینکه در دهه 1980 میلادی، ژنرال لئوپولد گالتیری که در راس قدرت قرار داشت تصمیم گرفت برای منحرف ساختن افکار عمومی آرژانتین، جزایر فالکلند را که از زمان اشغال در سال 1833 میلادی تحت مالکیت انگلیس قرار داشت مورد حمله قرار دهد. این جنگ شور ناسیونالیستی شدیدی در آرژانتین برانگیخت اما نتیجه این شد که ژنرال‌ها مجبور به کناره‌گیری شدند و بالاخره در سال 1983 میلادی قدرت از دست نظامیان خارج شد و رائول آلفونسین ازحزب رادیکال به قدرت رسید. او پیش از پایان دوره ریاست‌جمهوری‌اش اختیاراتش را به «کارلوس منم» پرونیست اعطا کرد که فرمان عفو عمومی جنایتکاران را امضا کرد؛ هرچند که «نستور کرشنر» رییس‌جمهور بعدی، این قانون را بی اعتبار اعلام کرد.

لغو عفو عمومی جنایتکاران باعث شد خانواده‌های ناپدیدشدگان در آرژانتین به یافتن فرزندانشان امید ببندند. این ناپدیدشدگان گاه فرزندانی هم داشتند که هیچ نشانی از آنها در دست نبود. مواردی وجود داشت که در آنها فرزند فرد ناپدیدشده در زندان به دنیا آمده و معلوم نبود چه بلایی بر سرش آمده است. به همین خاطر بود که در اواسط دهه 1980 میلادی که یوغ نظامی‌گری تا حدی از آرژانتین برداشته شده بود، خانواده‌های ناپدیدشدگان به فکر پیدا کردن این بچه‌ها افتادند. این کار با استفاده از آزمایش DNA پدربزرگ و مادربزرگ‌ها قابل انجام بود. پس بانک ملی اطلاعات ژنتیک تاسیس شد و به تدریج 75 تن از فرزندان ربوده‌شدگان به همین ترتیب هویت اصلی خود را بازیافتند. جالب اینجا بود که برخی از آنها با شکنجه‌گران پدر و مادر خودشان زندگی می‌کردند! زخم‌های دوران سیاه دیکتاتوری در آرژانتین به سال‌ها زمان نیاز دارد تا کمی ترمیم شود. نباید از یاد برد که رهایی از آن ویروس خطرناک نظامی هم زمان می‌خواست و البته محقق شد.

منابع:

1. تب تند آمریکای لاتین، نشر نی، 1385

2. تاریخ جهان در قرن بیستم، نشر فرزان روز، چاپ اول،

منبع مطلب : ensani.ir